Favoriete herinneringen

Lena's favoriete herinnering:

December 2005 tot juli 2021, dat is de tijd die ik op Berkmeerdijk 22 heb gewoond. Een lange tijd en vele mooie hoogte- en dieptepunten heb ik hier meegemaakt. Van Nederlands leren, lammetjes en vele andere dieren knuffelen, verschillende diploma’s behalen en uiteindelijk mijn appartement kopen.

Een belangrijk hoogtepunt was ook het behalen van mijn rijbewijs. Hier waren meerdere examens voor nodig, wat achteraf eigenlijk toch wel een beetje raar is. Ik heb namelijk op verschillende voertuigen rijles gehad. Op de trekker door verschillende weilanden en vervolgens ook met de bus. Het was alleen niet het slimste idee om dit na een meerdere dagen regen te doen… De bus kwam vast te zitten en moest uiteindelijk met de trekker eruit worden getrokken.

Ook heb ik samen met mijn zusje (Anne) vele uren gemaakt op de grasmaaier. En dan niet om daadwerkelijk het gras te maaien, maar met z’n tweeën rondjes rijden over het erf. Trots reden we in het rond met de Nederlandse vlag achterop. Totdat op een dag ineens een politiewagen ons pad op draaide. Daar stonden twee politieagenten in volledig uniform voor onze neus. Ze vertelden ons dat we niet oud genoeg waren om met de grasmaaier de weg op te gaan. Bovenop de weg draaiden we altijd om om vervolgens weer het pad naar beneden te nemen. Diep onder de indruk bleven twee jonge meisjes achter. Achteraf bleek een van de politieagenten een goede vriend en kwam hij alleen maar langs voor een kopje koffie. Maar vanaf die dag maakten we onze draai in het gras voor het huis; nooit meer zijn wij de weg op gegaan en nog vele meters zijn gemaakt met de grasmaaier.

Anne's favoriete herinnering:

Het allermooiste aan het wonen hier in de Berkmeerpolder is voor mijn niet samen te vatten in één herinnering. Nu ik dit schrijf ben ik net weer terug verhuisd na een jaar in een studentenwoning te hebben gewoond voor mijn studie in Leeuwarden midden in de stad. Het afgelopen jaar heeft mij laten realiseren hoe fijn we het hier hebben en hoe mooi en prettig ik het vind om zo vrij te wonen op het platteland. Het afgelopen jaar ging ik elk weekend met smacht weer naar huis om gewoon weer eventjes met de schapen en katten te knuffelen. Dat is iets wat mij ook goed is bijgebleven uit mijn jeugd. Op de boerderij ben je namelijk nooit alleen. Je hoeft maar de achterdeur uit te lopen en de kippen komen je kakelend tegemoet opzoek naar een stukje brood en een stukje verder daar staan de schapen op je te wachten. Ik wist altijd al dat dieren in mijn leven belangrijk zijn, maar het wonen op de Anne Marie Hoeve heeft dit denk ik wel versterkt.

Ik weet nog heel goed dat toen wij (mijn moeder, zus en ik) hierheen verhuisden in 2005 dat het net lammetjes tijd was. Toentertijd hadden we zelf ongeveer vier schapen die allemaal twee of drie lammetjes hadden gekregen. Ik kan mij goed herinneren hoe we urenlang met de lammetjes konden knuffelen en spelen. Deze groeiden uiteindelijk uit tot onze eerste schapenkudde, die om het jaar weer wordt aangevuld zodat we ongeveer acht schapen in de achtertuin hebben staan. Natuurlijk was ik altijd verantwoordelijk onder andere voor de Westfriese namen van de nieuwe schapen en de inburgering. De nieuwe schapen moesten namelijk net zo mak worden als de anderen zodat ze mee konden eten als we weer eens brood over hadden of te veel stokbrood hadden ingeschat voor de BBQ.

Iemand die we hebben meeverhuisd uit Oostenrijk was onze (grote broer) kater Whiskey. En om Whiskey een beetje uit te dagen hebben mijn zus en ik in Nederland allebei een kitten gekregen. Wat een geweldige tijd was dit. Ik kan mij geen leven meer voorstellen zonder één of meerdere katten in mijn leven. Een van deze kittens die we in 2005 kregen, is mijn kat Isi, een grote knuffelkont en allemans vriend. Die het zo goed heeft hier dat ze met 17 jaar nog steeds bij ons is. Toen Whiskey overleed zochten we een vervanging voor hem, in de vorm van twee nieuwe kleintjes. Toen kregen we Joop en Loes, zoals je kan zien in het boekje ‘huidige bewoners’ is Loes nog steeds bij ons, maar Joop is helaas overleden. Toen wij de vraag kregen van een nicht van Corné of we nog plek hadden voor een klein katertje, konden we natuurlijk geen nee zeggen. Zo kwam twee jaar gelden Gijs bij ons wonen - in onze ogen een geweldige combinatie van de overleden Whiskey en Joop.

Dit betekent dat de afgelopen jaren altijd drie of vier katten thuis op je zaten te wachten. Dit is iets waar ik alleen maar dankbaar voor kan zijn. Dat we zo veel ruimte hebben om dit erf kunnen delen met alle dieren om ons heen!

Sabine's favoriete herinnering:

Ik ben de laatste van ons gezin die aan het schrijven van dit stukje begint – eigenlijk vooral omdat ik zo moeilijk kan kiezen. Wat hadden wij een geweldige tijd in de Anne Marie Hoeve, voor welke herinneringen moet ik gaan? Wij zijn er door de jaren heen als gezin steeds hechter geworden, de kleine meiden zijn tot prachtige jongedames opgebloeid en hebben hun persoonlijkheden ontwikkeld. Dat is ook de reden waarom ik het leeghalen en afbreken van de boerderij met een lach en een traan tegemoet zag: Diep in mijn hart wilde ik dit huis met al zijn speciale herinneringen voor ons niet kwijt, aan de andere kant was ook voor mij duidelijk dat de renovatie die we al jaren aan het plannen waren anders niet plaats kon vinden … Om niet in herhaling te vallen zal ik een paar van mijn bijzondere momenten aan deze prachtige plek ophalen die nog niet in de andere stukjes genoteerd staan.

Toen ik in 2005 voor het eerst via de achterdeur de bijkeuken van de (toen nog) Anna Marie Hoeve binnenstapte, voelde het huis meteen als een warme deken, het voelde zo onwijs als thuiskomen - erg mooi maar ook confronterend en verwarrend voor mij want toentertijd woonde ik nog in Oostenrijk. Toch is dit warme gevoel altijd gebleven en ik hoop van harte dat het ons gaat lukken de herbouwde, gerenoveerde boerderij ook deze fantastische uitstraling te geven zodat iedereen zich er welkom en thuis zal voelen.

Tijdens onze eerste zomer op de Berkmeerdijk stond één van onze schapen bij terugkomst van een uitje stampvoetend aan de overkant van de sloot bij de buren naar de rest van de kudde te blèren - blijkbaar was onze Hannah via het water naar de buren geklommen. “Geen probleem”, zei kleine Lena daadkrachtig, “ik ga haar wel halen.” Met haar rubberen laarzen stapte ze, nog voordat wij konden reageren, de slootkant omlaag, zette één stap in het eendenkroos, nog een stap in het kroos en lag in de sloot. In Oosterrijk hadden de meiden – en zo bleek later ook onze kater Whiskey – nooit kennis gemaakt met het fenomeen “kroos”; Lena dacht dat de sloot met een soort groene plantjes begroeid was en had geen idee dat eronder water zat. Ik heb Lena met kleding, druipend zoals ze was, onder de douche gezet om het groos uit haar lange, blonde haren te spoelen en te kammen.

Toen de meiden klein waren, was de “Villa Heksenspiegel” erg geliefd om erin en eromheen te spelen. Het speeltoestel bestond uit een houten torentje met ladder en een glijbaan en stond in het bosje langs de slootkant met de buren van nummer 21. Samen met de twee eigenlijk al zo volwassen puber-buurmeisjes liepen Lena en Anne urenlang met heksenhoeden en bezems door het bosje, altijd bewapend met een emmer en een houten pollepel om “heksensoep” te kunnen bereiden die Corné dan moest proeven. Het lukte hem een hele tijd om de kokkinnen die met grote ogen keken te laten denken dat hij echt een slokje ervan nam.

Anne was in paniek! Na een dag spelen met haar schoolvriendinnen in en voornamelijk om de boerderij, dus de boomgaard, de hooiberg, de loopstal en de trampoline was ze haar mobieltje kwijt - nergens te vinden ondanks talloze rondjes op de plekken waar ze zich hadden verstopt, vergaderd en gespeeld. Gebeld kon ze niet worden want haar mobieltje stond op de geluidloze “stil” mode. Na een paar dagen begon “iets” in haar kamer, achter haar bed te piepen … De accu van haar mobieltje was bijna leeg en zo kon het toestel toch nog van zich laten horen. Eindconclusie: mobieltje terug en kind weer blij!

De Anne Marie Hoeve staat voor mij 100 % als synoniem voor gezelligheid. Vaak ontvangen we visite op de boerderij, Lena en Anne vonden en vinden het nog leuk om vrienden op ons erf uit te nodigen: Elk jaar waren er kinderpartijtjes met spelletjes in en om de boerderij, slaapfeestjes in de hooiberg, een Halloweenfeest met knutselen in de loopstal en speurtocht op het erf, de grote trampoline, de zelfgemaakte schommel in de kastanjeboom, verjaardagen in de partytent, BBQ’s op het terras, dierbare visite uit Oostenrijk, logeerpartijtjes met studievriendinnen … Zo konden en kunnen niet alleen onze meiden van de vrijheid en ruimte genieten maar ook hun vrienden. Nog steeds kijken onze gasten hun ogen uit over de polder met koeien en tulpen en geniet iedereen met volle teugen van het wijde uitzicht op ons prachtige stukje Berkmeer – en wij met hen!

Corné's favoriete herinnering:

Een dergelijke keuze is heel moeilijk te maken, het zijn er simpelweg te veel, daarom wil ik er een paar uitlichten die, weliswaar niet allemaal dezelfde geweldige leukheidfactor hebben, maar er mede voor hebben gezorgd dat ik hier tot nu een prachtige tijd heb gehad.

Het feit dat ons gezinsleven is begonnen en zich nog steeds afspeelt op de Anne Marie Hoeve. Het gezamenlijk beleefde plezier en de wetenschap dat Lena en Anne konden opgroeien op deze geweldige plek, in vrijheid en met alle “boerderijdieren” is onbetaalbaar en slechts weinigen gegeven.

Het fijne contact met Gerda en Marinus Druif en hun regelmatige bezoekjes aan de Anne Marie Hoeve doen mij veel plezier. Ondanks dat het voor hen heel erg moeilijk was afscheid te nemen van de plek waar Marinus is geboren en 72 jaar heeft gewoond, zijn en blijven ze enthousiast over onze plannen met de opstallen en de wijze waarop wij “hun” boerderij bewonen en onderhouden.

Het opbloeien van onze kater Whiskey. Zo van een appartement uit de stad naar het Westfriese weidse platte land; hij vond het in eerste instantie “helemaal niets”. Wel mocht hij in het begin graag door alle ramen naar buiten kijken, maar toen hij op een ochtend op de vensterbank werd verrast door een blatend schaap dat uit het niets zijn kop voor dat raam opstak, sprong Whiskey van schrik een meter naar achter en heeft hij dat raam voor altijd overgeslagen.

Tijdens het eerste bezoek van Lena en Anne aan de Anne Marie Hoeve in 2005 waren er 3 pot-lammetjes die met de fles moesten worden opgevoed. Uiteraard was dit een geweldig schouwspel voor de meiden. Anne, toen net 5 jaar, wilde ook zo graag de lammetjes voeren en werd met de 2 flessen -want je hebt maar 2 handen - in het weiland gezet. Al snel werd zij door de 3 lammetjes belaagd en in een hoek gedrukt door het gevecht om de flessen; haar gezicht; op dat moment een combinatie van angst en ongelooflijke blijheid, zal ik nooit vergeten.

Door de grote oppervlakte van erf en tuin, is er voldoende ruimte voor het begraven en herdenken van alle dieren die ons zoveel plezier hebben bezorgd. Inmiddels liggen diverse lammetjes en de katten Whiskey, Jopie en Luna op een mooi plekje, zij zullen altijd tot de voormalige bewoners van de Anne Marie Hoeve behoren.

Tijdens de moeilijke periode van ziekte en therapie van Sabine in 2019, bood het weiland de mogelijkheid om in alle rust te werken aan gezondheid en conditie. Sabine heeft de randen van het weiland bijkans platgelopen, misschien dat dit mede zijn steentje heeft bijgedragen aan het - volgens alle onderzoeken, volledige herstel van haar.

Als grasmaaien je hobby is; en dat is het voor mij, dan heb je op de Anne Marie Hoeve onbeperkte mogelijkheden. Elke keer als ik de zitmaaier mag starten omdat er ergens wel weer wat te hoog gras staat, voel ik me als de koning te rijk, wat een genot om zo het prachtige erf en weilandjes te mogen onderhouden; je ziet telkens iets nieuws.

Heel bijzonder is dat nagenoeg elk jaar op het erf van de Anne Marie Hoeve een paar ransuilen nestelt. In 2015 werden er zelfs 5 jonge ransuilen geboren die soms ‘s avonds naast elkaar op de rand van de voormalige iersilo (door ons tot terras gemaakt) zaten en dan gelijktijdig als vliegles rondjes vlogen om het terras.

Ik zou nog wel honderden hele leuke herinneringen kunnen beschrijven, maar dat ons gezin hier volledig tot bloei is gekomen, is toch wel het beste wat de Anne Marie Hoeve ons heeft gegeven.